Een zwarte nachtmerrie.

Het was allemaal zo genoeglijk begonnen, toen na de overvloedige maaltijd met champagne en een excellente bourgogne, gezeten in een grote kring om het haardvuur, een glas cognac wiegend in de hand.

‘Dit lijkt wel het zwarte circuit’, merkte de gastvrouw lachend op ‘wij allen zo in het zwart’. En inderdaad, niet alleen de heren maar ook de dames waren in zwart en wit gekleed. Misschien wel daarom dat ze kwamen met sterke verhalen over zwart geld en staaltjes van wit wassen. Loom achterover geleund had hij ze over zich heen laten komen, slechts met een half oor luisterend en rondkijkend in de royale salon. Het interieur verraadde dat hier goed werd verdiend, op wat voor manier dan ook, en dat ze dat graag lieten blijken. Vooral met hedendaagse kunst en elitaire objecten met zogenaamd een boodschap, waarvan echte kenners wisten hoe te duur waren. Het moderne meubilair had de air van knus en gezellig maar was zelfs voor deze toch niet kleine ruimte haast te pompeus.

Mijn zeer tevreden stemming veranderde op slag toen ik in gesprek kwam met de man naast me op de bank, een elegant geklede heer, lang en slank, haast mager, en van onbepaalde leeftijd. Zijn gladgekamde zwarte haardos glom in het licht van de roze lampenkappen dat ons samenzijn haast sensueel omspoelde. Boven zijn flauw glimlachende mond sierde een fijn gesneden snorretje zijn bovenlip. In zijn ogen, glanzend zwart als van een antieke lijkkoets, zag ik de flikkeringen van het haardvuur herhaald. Ze stonden als speten haaks op een lange haviksneus tussen zorgvuldig glad geschoren wangen met de kleur van geslepen messen. Zijn indringende blik bezorgde mij koude rillingen.

‘Zo moest Mefisto er uit zien’, besliste ik in de beoordeling van de man. Meteen vluchtte ik in de behaaglijke warmte van een door een dienstertje aangereikt glas cognac, en uit zijn zurig verhaal over problemen met te veel geld in deze almaar turbulent wordende wereld, wat zo toch niet door kon gaan, en wat ik er van dacht, en hoe de politiek hoorde te reageren. Tot hij plotseling van toon veranderde en met een boeiend verleidelijk stem over een heel ander onderwerp begon.

‘Hebt u wel eens gehoord van die methode slim gebruik te maken van die turbulentie?’ mijn onthutste blik verraadde complete onbekendheid.

‘De automatisering van internationale betalingscircuits voert de snelheden van de geldstromen soms zo hoog op dat turbulentie optreedt. Net als bij gassen en vloeistoffen is dan turbulentie mogelijk, monetaire dus. En daar valt slim gebruik van te maken. Stel u voor een snel stromende beek met aan de oevers turbulentie, draaikolken. Een drijvend voorwerp in deze draaikolken verandert geregeld van richting, gaat van positief, evenwijdig aan de stroom in de beek, naar negatief, daar tegenin. Dat effect zien we bij geld in turbulentie eveneens. Concreet gesteld: geldbedragen veranderen daarin van plus naar min, van debet naar credit, van winst en verlies. Een negatief bedrag, een lening, geïnjecteerd in zo’n financiële draaikolk kan dus omslaan in een tegoed. De kunst is nu deze turbulentie te vinden en het geld op de juiste plek daarin te storten en weer op te vissen.

‘Een leuke manier om stilletjes wat bij te verdienen, niet?’ Toch wel geïmponeerd door zijn verhaal keek ik mijn buurman aan. Weer zo’n figuur die dacht te weten zomaar wat geld te kunnen verdienen.

`Klink geweldig, maar ik ken die stekjes aan de oevers van die geldstromen niet. Dat idee van geld zomaar in het water gooien is dus aan mij niet besteed.’

‘Maar ik wel. En op die manier met geld smijten is dan ook mijn professie. Ik participeer in een internationaal netwerk dat vist in dolgedraaide geldcirculaties. Daarin geïnteresseerde beleggers bieden we die mogelijkheid aan. Wie werkt en goed verdient kan geld lenen, zo negatief geld maken. Wij brengen dat in die uit de hand gelopen stromingen en vissen het er weer uit als het zich transformeert in een tegoed. Een kwestie van zoeken naar een nog verlaten stek, die goed observeren en dan op het juiste moment inzetten en opvissen.’ Het klonk allemaal heel professioneel. In probeerde omhoog te komen uit de luie bank. Toch wel erg interessant. Ik had wat spaarcenten en geen ervaring met lucratief beleggen. Goede adviezen op dat gebied kon ik best gebruiken.

‘Hoge geldstromen vind je vooral in het Verre Oosten en in Midden Amerika,’vervolgde hij. ‘Ook Oost Europa raakt behoorlijk in stroomversnelling. Stekjes te over dus. Momenteel opereren wij succesvol op netten via de Antillen en gerelateerd aan de markten van Hongkong en Singapore. Van oudsher heel betrouwbare steklocaties. Midden Amerika hier en daar ook interessant, maar voor ons imago nog te riskant. We hebben een naam te verliezen.’ Inmiddels redelijk gebiologeerd luisterde ik verder. Had niet iedereen hier in deze kring het over veel geld verdienen en dat ook gedaan? En dat ging dus met dergelijke methoden.

‘Nu denkt u natuurlijk: dat is alleen weggelegd voor de grote jongens. Maar nee, wij richten ons vooral op de harde werkers en kleine spaarders, opdat ook die met weinig risico zo nu en dan ook eens snel van een voordeeltje profiteren.’

‘Dus ook ik zou kunnen deelnemen in uw netwerk?’

‘Ja, zonder meer. Wij selecteren onze klanten graag via via, bij gelegenheden als deze. Dan weten we dat we met maatschappelijk erkende mensen te doen hebben.’ Ik keek om me heen. Deze ambiance straalde dus deugdzaamheid en vertrouwen uit, was in essentie zuiver wit, alhoewel tegen een zwarte achtergrond.

‘Uw bemiddeling heeft dus niets te maken met zwart geld wit maken of zoiets?’ Ik herinnerde me ineens dat we via dat onderwerp op zijn verhaal terecht waren gekomen.

‘Absoluut niet, heeft er ook helemaal niets mee te maken. Ons werk kunt u vergelijken met normaal opereren op de beurs. Uw winst is dan ook belastingvrij en puur wit, hoeft u niet te wassen. Ons vak is legale bemiddeling volgens het geldende recht van iedereen op speculatie. We laten onze klanten zo nu en dan een gokje wagen, en met gegarandeerde kwaliteit.’ Zijn woorden klonken meer dan oprecht. Had ik me in het begin dan zo vergist in deze man, me laten misleiden door zijn zwarte uiterlijk? Was hij niet in de kern blank en te vertrouwen, iemand van de kring van eerlijk geld maken, alleen niet met hard werken zoals hij?

‘Als dit ook iets voor u is, ik denk dat wij een aanvraag uwerzijds voor onze bemiddeling positief kunnen geantwoorden. Die machtiging daartoe, tot een bepaald bedrag, heb ik. U bent iemand die een leuke boterham verdient en daarom best recht heeft op wat meer dan dat alleen.’ Ik werd helemaal warm van deze woorden. Inmiddels verder onderuitgezakt in de grote kussens keek ik nu ook letterlijk tegen hem op. Eindelijk iemand op mijn levenspad die mij kon helpen wat welgestelder te worden.

‘Maar u moet niet te lang wachten met beslissen. Die monetaire turbulentie is in hoge mate afhankelijk van de economie. Die is booming, maar voor hoelang? Het linksliberale in onze samenleving zint op tegenmaatregelen. Wie weet hoelang de politiek deze kans op verrijking van uiteraard slechts enkelen laat voortbestaan?’ Hij reikte mij een formulier en een zware gouden vulpen aan.

‘Als u dit tekent, machtigt u mij kredieten op uw naam te openen en deze als negatief in geldstromen te deponeren. De eerste als proef, opdat we aan elkaar kunnen wennen. Voor onze bemiddeling rekenen wij een provisie van vijftien procent. Daarin zitten ook de kosten van ons internationaal netwerk. De rest plus de inleg, honderdvijfentachtig procent dus, is helemaal voor u en wordt nog dezelfde week op een door aan te geven rekening gestort.’ In de glans van zijn ogen voelde ik de warmte van snel en veel gewin, zag ik het genot van eindelijk eens iets te veel en dat onbekommerd te besteden. Die kans zou ik me niet laten ontnemen. Nadat hij het had ingevuld tekende ik het met deftige krulletters versierde document. Binnen alle officiële normen en regels eerlijk rijk en mijn leven even goudkleurig als de cognac in mijn glas.

‘Mooi, dit contract geeft mij de vrijheid een half jaar voor uw rekening leningen te openen en die de poneren in ons netwerk. Ik begin altijd met een krediet van een halve ton. Dat moet makkelijk kunnen gezien uw spaartegoed. Dan komen de eventueel negatieve resultaten ook niet te hard aan.’

‘Een negatief resultaat’, riep ik geschrokken.

‘Die komen voor, maar uiterst zelden. Wat wij doen is en blijft wel mensenwerk, dus ben je nooit helemaal zeker. Kijk, hier deze kleine letters, die waarschuwen ervoor. Het zijn nu eenmaal financieel vrijgevochten gebieden waarin wij opereren, en met meerderen die wat willen verdienen. En de winst moet ergens vandaan komen. De een z’n geluk is de anders verlies. Een enkele keer wil een injectie wel eens afdrijven en verloren gaan in de grote stroom. Soms valt de turbulentie ineens weg en drijft uw inzet af. Geen enkel spel is zonder risico’s. Maar meteen een gelijke inzet erover heen. De resultaten van ons verleden bewijzen dat. Mocht het de eerste keer dus tegenzitten dan neem ik onmiddellijk weer een dubbel zo groot krediet op uw naam op en zet dat in. Dat compenseert dan uw hele verlies, tenzij. Maar ik blijf proberen, in het overeengekomen half jaar vier keer. Die verplichting staat in het contract en daar kunt u op vertrouwen. Het angstzweet brak me uit. Naast me zat weer helemaal Mefisto. Een krediet van vijftigduizend, zowat mijn jaarsalaris, en dat hij bij elke tegenvaller zou verdubbelen. Een stroom van schulden zou mijn deel worden in dit sinister spinnenweb. Ik stak mijn hand uit om het getekende document uit zijn handen te grissen. Maar hij was al opgestaan en in druk gesprek met een ander, een volgende prooi. Daarbij stootte ik mijn glas tegen de hand van mijn gastvrouw die bezorgd over mij heen stond gebogen.

‘U bent in slaap gevallen en het leek wel of u een nachtmerrie had. Te veel cognac misschien? Ik laat u koffie brengen en dan kunt u beter naar huis gaan. Zelf zo rijden lijkt me niet verdstandig. Zal ik een taxi voor u bellen? Uit de hoogte knikte Mefisto mij minzaam toe.

‘Hier mevrouw, hebt u het telefoonnummer van een illegale snorder. Dat scheelt minstens een geeltje.’ Ik knikte opgelucht en dankbaar terug.